Metoda audio-lingualna

Metoda audio-lingualna

1. Historia

Metoda audio-lingualna jest efektem trzech historycznych warunków. Audiolingualizm czerpał z pracy amerykańskich lingwistów, takich jak Leonard Bloomfield. Pierwszym celem Amerykan we wczesnych latach dwudziestego wieku było zbadać i udokumentować wszystkie rodzime dialekty w USA. Jednak z powodu braku odpowiedniej liczby ludzi mówiących takimi dialektami, badacze musieli polegać na obserwacjach. Stąd też wziął się duży nacisk na mowę. W tym samym czasie, psychologowie behawioralni, wśród psychologów behawioralnych, takich jak B. F. Skinner, formował się pogląd, że całe zachowanie(także język) poprzez powtarzanie i pozytywny lub negatywny oddźwięk(feedback). Trzecim czynnikiem, który pozwolił narodzić się tej metodzie, był wybuch drugiej wojny światowej, który stworzył potrzebę rozmieszczenia amerykańskich żołnierzy niemalże na całym świecie; dlatego żołnierze musieli być zaopatrzeni w przynajmniej podstawowe umiejętności językowe. Nie jest więc niespodzianką, że metoda, jaką wykorzystano do nauczenia ich języka, bazowała na ówczesnych najnowszych trendach w nauce języka, tym bardziej, że ta metoda pozwalała uczyć ludzi masowo. Z powodu swoich korzeni ta metoda czasami jest nazywana „metodą wojskową” lub „metodą armii”(ang. Army method).

2. Specyfika

Metoda audio-lingualna, zwana także New Key jest więc stylem uczenia języków obcych. Jej podejście do uczenia języka było podobne do innej, wcześniejszej metody nazywanej bezpośrednią metodą. Tak jak tamta metoda, audio-lingualna także stwierdza, że najlepiej uczyć studenta języka bezpośrednio, bez używania języka ojczystego w tłumaczeniu znaczenia nowych słów lub gramatyki języka nauczanego. Różnicą jest to, że metoda audio-lingualna nie kładła nacisku na słownictwo, a na drylowaniu studenta w użycie gramatyki.
Podczas lekcji więc nauczyciel prezentuje poprawny model zdania, a studenci powtarzają. Nauczyciel kontynuuje, dodając nowe słowa, a studenci mają je zastosować do omawianej struktury. W audio-lingualizmie nie ma bezpośredniego wytłumaczenia gramatyki – wszystko jest po prostu zapamiętywane, dopóki student nie będzie mógł powtórzyć stuktury spontanicznie. Studenci nie mają kontroli nad tym, co jest omawiane ani nie mają raczej wpływu na efekt ich pracy. Nauczyciel oczekuje konkretnej odpowiedzi i raczej nie sądzi, że takie powtarzanie będzie miało negatywny oddźwięk w studencie. Ta metoda stoi w kompletnej opozycji w komunikacyjnym nauczaniu języka.

3. Typy

Nauka metodą audio-lingualną obejmuje:
Powtórzenie – gdzie studenci powtarzają zdanie jak tylko je usłyszą;
Odmiana – słowo w zdaniu pojawia się w innej formie, gdy jest powtarzane;
Zamiana – jedno słowo jest zmienione na inne;
Parafraza – studenci parafrazują zdanie.

4. Przykłady

Odmiana: Nauczyciel – I read the book(Przeczytałem książkę). Studenci – I read the books(Przeczytałem książki)
Zamiana: N – He ate the apple(On zjadł jabłko). S – He ate it(On zjadł to).
Parafraza: N – Tell me to sit down(Powiedzcie, abym usiadł.) S – Sit down!(Usiądź!)
Inny przykład: N – I gave the girl a pack of choclates. Repeat.(Dałem tej dziewczynie paczkę czekoladek. Powtórzcie.) S - I gave the girl a pack of choclates. N – Flowers(Kwiaty). S – I gave the girl flowers. N – Smile. S – I gave the girl a smile(Posłałem dziewczynie uśmiech). N – Sitting in the bedroom. S – Sitting in the bedroom I gave the girl a smile(Siedząc w sypialni posłałem dziewczynie uśmiech).
Etc.

5. Popularność

W późnych latach '50 XX wieku założenia teoretyczne tej metody zostały zakwestionowane, wskazując jej ograniczenie, tak samo jak poprawność psychologii behawioralnej została poddana dyskusji.
Wilga Rivers w swojej książce „The Psychologist and the Foreign Language Teacher” skrytykowała tę metodę. Inni badacze, zainspirowani jej książką, opublikowali swoje wyniki, stwierdzając, że wyraźne omówienie gramatyki w języku ojczystym może być bardziej efektywne.
W 1969 dany został znaczący dowód, że metody audio-lingualne były o wiele mniej efektywne niż tradycyjne podejście z użyciem pierwszego języka.
Pomimo tego, że metoda przestała być używana szeroko od roku 1970, jest nadal w użyciu. Co prawda rzadko jest on podstawą kursu, jednak jest czasami używany jako suplement do kursów lub lekcji. Ten typ nauczania języka jest skoncentrowany na nauczycielu i jest poniekąd dalej popularny, prawdopodobnie głównie z powodu, że obie strony wiedzą, czego po sobie oczekiwać.

Dodano: 2008-12-18